ตลอดเส้นทางสายกลางที่จะไปสู่ที่สุดแห่งธรรม เป็นเส้นทางแห่งความสุขตลอดเส้นทาง ไม่มีเส้นทางไหนที่จะให้ความสุขเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ เท่ากับเส้นทางสายกลางนี้ ความสุขจะบังเกิดขึ้นทุกขั้นตอนของการเข้าถึง ตั้งแต่สุขน้อยๆ เพิ่มขึ้นไปเป็นสุขปานกลาง จนกระทั่งถึงสุขอย่างยิ่ง 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2544
มรรคผลนิพพานไม่ใช่เรื่องพ้นสมัย แต่อยู่ในสมัยตลอด เพราะเป็นอกาลิโก คือ ไม่จำกัดกาลเวลา เพราะทีอยู่ในตัวของมนุษย์ทุกคน หยุดนิ่งเมื่อไรก็เข้าถึงเมื่อนั้น ถ้าไม่หยุดนิ่งก็เข้าไม่ถึง 29 มกราคม พ.ศ. 2549
มรรคผลนิพพานนั้นอยู่ในตัวของเรา และของมนุษย์ทุกคนในโลก พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระอรหันต์ทั้งหลาย ที่ท่านบรรลุมรรคผลนิพพาน หลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ ไปสู่อายตนนิพพานได้ ก็เพราะบรรลุมรรคผลนิพพานในตัวท่าน โดยเมื่อท่านปล่อยวางในสรรพสัตว์และสรรพสิ่งทั้งหลาย ไม่ยึดมั่นถือมั่นแล้ว ท่านก็นำใจกลับเข้ามาสู่ภายในกายของท่าน เมื่อใจปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่น ในสิ่งทั้งหลายทั้งปวงดังกล่าว ใจก็จะกลับมาสู่ที่ตั้งดั้งเดิม คือ ที่ศูนย์กลางกาย ฐานที่ 7 ซึ่งเป็นต้นทางที่จะนำไปสู่พระนิพพาน 20 เมษายน พ.ศ. 2551
ไม่ว่าวันอะไรก็สุขใจเพราะมีธรรม (ไม่ใช่มีเธอ) ธรรมะมีอยู่แล้วในตัวของทุกคน แต่การเข้าถึงธรรมภายในต้องทำให้เป็น ด้วยวิธีที่ง่าย ตรง ลัด ประหยัดสุด ประโยชน์สูง คือ ทำใจให้หยุดนิ่ง เพราะ “ หยุดเป็นตัวสำเร็จ “ หยุดตั้งแต่เบื้องต้นจนกระทั่งเป็นพระอรหันต์ คือ ทำใจให้หยุดนิ่งอย่างเบาๆ สบายๆ ทำอย่างง่ายๆ ทำเพลินๆ ทุกคนมีธรรมะอยู่ภายในตัวอยู่แล้ว ซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งความสุข แต่ถ้ายังเข้าไม่ถึง สิ่งนี้แม้นมีอยู่ก็เหมือนไม่มี ถ้าเราไปแสวงหาความสุขที่นอกเหนือจากนี้ ก็จะไม่มีวันพบ เพราะภายนอกไม่มีความสุขที่แท้จริง มัวไปหาในสิ่งที่ไม่มี มันก็ไม่เจอ เพราะความสุขอยู่ภายในตัว 27 มิถุนายน พ.ศ. 2551
ประโยชน์อย่างน้อยที่สุดของการฝึกใจหยุดนิ่ง คือ ทำให้เราได้เข้าถึงความสุขในปัจจุบันทันใด ซึ่งจะเป็นความสุขที่แท้จริง ที่ไม่มีในที่ไหน นอกจากทำใจให้หยุดนิ่งเท่านั้น 29 มกราคม พ.ศ. 2549