ชีวิตต้องเบิกบานด้วยตัวของเราเอง นี่เป็นเรื่องที่สำคัญและสูงส่งมากเลย ถือว่า…สมหวังในชีวิต เพราะเราไม่ต้องไปพึ่งพาสิ่งใด ๆ ภายนอก ต้องเป็นสุขได้ด้วยตัวของเราเอง แม้อยู่เพียงลำพังที่ไหนก็แล้วแต่ พอหลับตาปุ๊บ ก็หาความสุขได้ หลับตา ลืมตา นั่ง นอน ยืน เดิน หาความสุขจากภายในได้ ความสุขที่ไม่มีขอบเขตจำกัด หาได้อย่างง่าย ๆ อย่างนี้ถึงจะเรียกว่า ชีวิตที่ “สัมบูรณ์” ๑๑ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๓
สันติสุขภายในและประโยชน์ที่ได้รับจากการทำสมาธิ จะเกิดจากการทำสมาธิอย่างเดียวเท่านั้นหรือไม่ เราสามารถทำกิจกรรมอย่างอื่นเพื่อให้ได้ผลเหมือนกันได้หรือไม่ การทำกิจกรรมอย่างอื่น แล้วจะให้ได้ประโยชน์และสันติสุขภายในเหมือนกับการทำสมาธินั้น ไม่มี ไม่ว่าเราจะใช้วิธีการใดก็ตาม ก็ไม่ได้ความสุขภายในเท่ากับการทำสมาธิ จะไปเที่ยวเตร่ ไปดูทิวทัศน์ ได้พูดคุยกับคนที่ถูกใจ หรือจะไปทำอะไรก็แล้วแต่ มันได้แค่สุขหรือสนุกเล็ก ๆ น้อย ๆ พอเพลิน ๆ เท่านั้นเอง หรือแม้กระทั่งประสบความสำเร็จในชีวิต ในธุรกิจการงาน การศึกษาเล่าเรียน สุขก็ยังได้ไม่เท่ากับสมาธิ ได้แค่ปลื้มเล็ก ๆ ประเดี๋ยวเดียว แล้วก็จางหายไป การทำสมาธิอย่างเดียวเท่านั้น จึงจะได้สันติสุขภายในที่มั่นคง และมีปริมาณความสุขมากกว่า ความสุขที่ได้จากวิธีการอื่น…ได้แค่สุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ปลื้มเล็ก ๆ แล้วก็จางหายไป…ไม่ยั่งยืน ๑๗ กุมภาพันธ์ พ.ศ.…
ชาวต่างชาติท่านหนึ่งมาฝึกสมาธิที่เมืองไทย ได้ฝากคำถามถึงคุณครูไม่ใหญ่มาว่า การแผ่เมตตา คือการหลอกตัวเองหรือเปล่า เพราะความจริงแล้วเราก็ไม่ได้รักทุกคนขนาดนั้น เราไม่ได้หลอกตัวเอง แต่ที่เราแผ่ความรักความเมตตาให้ทุกคน แม้เรายังไม่ได้รักทุกคนจริง ๆ แต่เรากำลังสะสมความรู้สึกที่ดี เพื่อยกใจเราให้สูงส่งยิ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงระดับที่เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างนั้นจริง ๆ ที่สามารถรักทุกคนในโลกได้จริง เพราะจะทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น ที่ความรักสากลออกจากหัวใจของเราอย่างแท้จริง ๒ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
ทำอย่างไรเราจะรักษาใจให้ใสได้ตลอดทั้งวัน แม้กระทั่งเวลาที่เราโดนกระทบหรือยั่วเย้าให้เกิดอารมณ์ ถ้าเรารักตัวเอง อยากให้ตัวเรามีความสุขก็ต้องรักษาใจให้ใส ๆ เอาไว้ สิ่งสำคัญคือ ต้องฝึกสมาธิบ่อย ๆ ฝึกใจให้หยุดนิ่งอยู่ภายในตัวให้ได้ตลอดเวลา ฝึกให้ชำนาญ ทั้งวันทั้งคืน ทั้งหลับทั้งตื่น นั่งนอนยืนเดิน ฝึกบ่อย ๆ จนกระทั่งหลับตาลืมตา นั่งนอนยืนเดินให้เห็นดวงใส ๆ อยู่กลางกายตลอดเวลา ใจจะได้อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ส่งออกไปข้างนอก เพราะฉะนั้นสิ่งใดมากระทบมันก็ไม่กระเทือน หรือใครมายั่วเย้าให้เกิดอารมณ์ก็จะรู้สึกเฉย ๆ การปฏิบัติธรรมนอกจากทำให้เราใจใส ไม่มักโกรธแล้ว ยังเป็นการสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้ที่เขามายั่วเย้าเรา ให้เขาอยากจะใจใสตามเราไปด้วย ถ้าใจเราใสอยู่ แล้วเขามาทำลายเรา ด้วยการมายั่วยุให้เราโกรธ แล้วเราไปร้อนตามเขา ถ้าเป็นอย่างนี้เราจะไปสร้างแรงบันดาลใจ จะไปช่วยให้เขาใจใส ๆ และมีความสุขอย่างเราได้อย่างไร เราจะเห็นได้ว่า…
ชาติที่แล้วเกิดเป็นอะไรไม่สำคัญ สำคัญที่ปัจจุบันให้สร้างบารมีเยอะ ๆ ไปดุสิตบุรีดีกว่า แล้วหมั่นปฏิบัติธรรมให้สม่ำเสมอ มีความเพียร ทำให้ถูกหลักวิชชา ก็จะเข้าถึงพระธรรมกายได้
ลูกทุกคนเป็นผู้มีบุญมาแต่ปางก่อน ปัจจุบันก็สั่งสมบุญ เหลือเพียงว่า เราไม่ให้โอกาสบุญเก่ากับบุญใหม่มาเชื่อมกัน ที่ศูนย์กลางกาย ฐานที่ 7 อย่างจริงจัง จึงทำให้เรายังทำไม่ได้ต่อเนื่องตลอดเวลา เมื่อวันเวลาที่เหลืออยู่มีจำกัด ความตายไม่มีนิมิตหมาย ย่อมเป็นเครื่องเตือนใจเราว่า เราจะประมาทในการดำเนินชีวิตไม่ได้ จะชะล่าใจว่า เรายังแข็งแรงอยู่ มีเวลาเหลือเฟือก็ไม่ได้ หรือจะห่วงแต่งานหยาบอย่างเดียว โดยไม่ห่วงงานละเอียด (การปฏิบัติธรรม) ก็ไม่ได้ จะต้องทำทั้งสองอย่างให้สอดคล้องกัน เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แล้ววันแห่งชัยชนะก็จะเป็นของลูกทุกคน 4 มีนาคม พ.ศ. 2551
ถ้ารักวิชชาธรรมกายจริง จะกลัวเสียเวลาในการทำสิ่งไร้สาระ ไม่อยากให้เสียเวลาแม้เพียงวินาทีเดียว อยากจะฝึกใจของเราให้หยุดนิ่งในทุกอิริยาบถ แล้วจะรู้สึกว่า สิ่งที่เรายังไม่รู้มีอีกเยอะ เวลาในโลกมนุษย์สั้นนัก มีเพียงน้อยนิด เราจะทำอย่างไรจึงจะเกิดประโยชน์สูงสุด 6 กันยายน พ.ศ. 2539
ถ้าเรารักที่จะศึกษาวิชชาธรรมกาย หมายความว่า เราก็ต้องไม่รักอย่างอื่น เรื่องอื่นเป็นเรื่องไม่สำคัญเท่าการทำใจหยุดใจนิ่ง
จะต้องฝึกฝนอบรมใจให้ได้ทุกวัน ฝึกหยุดฝึกนิ่งเอาไว้ เพื่อตัวของเราเอง ไม่ใช่เพื่อใคร เพราะนี่คือกรณียกิจ เป็นงานที่แท้จริงของเรา
ตอนนี้ทั่วโลกต่างก็มีสุขมีทุกข์กันไป บางประเทศสุขมากทุกข์น้อย บางประเทศสุขน้อยทุกข์มาก หรือทุกข์มากสุขน้อยสลับกันไป ซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดา ทางรอดของมวลมนุษยชาติ มีทางเดียวเท่านั้น คือ ต้องมองกลับเข้าไปสู่ภายใน หยุดใจให้ได้ แล้วให้เข้าไปถึงพระตนตรัยในตัว อย่ามัวทะเลาะ หรือขัดแย้งกัน ให้มองผ่านความแตกต่างเข้าไปถึงความเหมือนกันภายใน นั่นแหละเป็นทางรอดของมวลมนุษยชาติ ถ้าทุกคนทำอย่างนี้ โลกก็จะเกิดสันติสุขที่แท้จริง เพราะฉะนั้น…ถึงเวลาแล้ว ที่เราควรจะเลิกทะเลาะกัน แล้วก็หยุดใจเข้าสู่ภายใน 15 สิงหาคม พ.ศ. 2550