jaisabay

วันไหนที่เราปฏิบัติธรรมได้ผลก็ให้สังเกตว่า วันนี้เราวางใจอย่างไร รักษาอารมณ์ดี อารมณ์เดียวทั้งวันอย่างไร และจำวิธีการเอาไว้ จับทางให้ได้ พอจับจุดได้แล้ว คราวต่อไปก็ไม่ยาก มันยากตรงหยุดแรกสักนิดหนึ่ง แต่ยากไม่มาก ยากพอสู้ หยุดแรกจะต้องฝึกฝนทั้งวันทั้งคืน ไม่ว่าจะทำมาหากิน ทำมาค้าขาย ศึกษาเล่าเรียน หรือทำอะไรก็แล้วแต่ ต้องตรึกนึกไปเรื่อยๆ ในทุกหนทุกแห่ง 24 ธันวาคม พ.ศ.2549

เมื่อเราให้ชั่วโมงหยุด ชั่วโมงนิ่ง ชั่วโมงกลางเพิ่มขึ้น ให้ความสำคัญกับตรงนี้มากเข้า ก็จะรู้จักและเข้าใจไปเรื่อยๆ เพราะฉะนั้น ตอนนี้แม้ไม่ชัดก็ไม่เป็นไร ทำความรู้สึกไปก่อน แล้วมันจะค่อยเป็นค่อยไป จะค่อยๆ หนาแน่นขึ้น เหมือนจากก๊าซเป็นของเหลว จากของเหลวก็เป็นของแข็ง จากของที่ดูเหมือนไม่มีรูปร่าง ก็จะเป็นรูปเป็นร่าง เป็นดวงใสๆ กระทั่งเราหลุดจากความรู้สึกภายนอก ไปสู่อีกมิติหนึ่งที่ละเอียดเพิ่มขึ้น จะเป็นดวงใสๆ ติดอยู่ในศูนย์กลางกาย ใจจะเกลี้ยงเกลา จะมีปีติว่า เราสามารถทำได้ เอาชนะความฟุ้ง ความเคลิ้ม หรืออุปสรรคต่างๆได้ ปีติก็จะเกิด สุขก็จะเกิด กายเบา ใจเบา สบาย ใจจะตั้งมั่น นิ่ง และก็แน่นไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุดก็จะเคลื่อนเข้าไปสู่ภายใน เหมือนรถที่เคลื่อนที่เป็นการเคลื่อนเข้าไปสู่ภายในในแนวดิ่ง ขยายไปรอบตัวทุกทิศทุกทาง เป็นประสบการณ์มหัศจรรย์ที่เราไม่คุ้นเคย และไม่มีอยู่ในโลก แล้วก็เกิดการเห็นแจ้ง…

ปกติใจเรานึกคิดเรื่องราวต่างๆอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ให้เปลี่ยนจากการนึกถึงสิ่งที่ไม่เป็นสาระแก่นสาร มานึกถึงองค์พระภายใน ดวงธรรมภายในดีกว่า เพื่อที่จะเป็นจุดเชื่อมโยงใจให้หยุดนิ่ง เข้าถึงความสุขที่แท้จริงภายใน 27 พฤษภาคม พ.ศ.2550

เมื่อเข้าถึงพระรัตนตรัยภายในแล้ว บุญที่เกิดขึ้นก็จะไปตัดรอนวิบากกรรมวิบากมาร ที่ติดตามตัวเรามาข้ามชาติเป็นอัตโนมัติ จากหนักก็เป็นเบา เบาก็หาย ร้ายก็กลายเป็นดี วิบากกรรมที่เราทำผ่านมานั้นมีมากมาย เพราะ เราเกิดมาหลายภพหลายชาตินับกันไม่ถ้วน และส่วนใหญ่ก็จะดำเนินชีวิตผิดพลาดกันทุกชาติ บางชาติมาก บางชาติน้อย ทำให้เป็นอุปสรรคของชีวิต แต่ว่าเราไม่รู้ เพราะว่ามีอวิชชาเข้ามาบดบัง ซึ่งเป็นธรรมธาตุอย่างหนึ่งที่มาบดบังเอาไว้ มาหุ้ม เคลือบ เอิบอาบ ซึมซาบ ปนเป็น สวมซ้อน ร้อยไส้ บังคับธาตุธรรมเห็นจำคิดรู้ของเรา กระทั่งเราไม่รู้เรื่องเลย เหมือนตกอยู่ในความมืด ไม่รู้เรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต ว่ามาจากไหน มาทำไม อะไรคือเป้าหมายชีวิต หรือจะไปสู่เป้าหมายของชีวิตนั้นได้อย่างไร ไม่รู้ว่า มีพระรัตนตรัยในตัว ไม่รู้จักที่พึ่งที่ระลึก มิหนำซ้ำยังไปตรึกไปนึกในสิ่งที่ไม่ใช่ที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริง เขาก็บังคับบัญชากันอยู่เป็นชั้นๆ อย่างนี้ หยุดใจได้เมื่อไร สิ่งที่เป็นความลับของชีวิตก็จะถูกเปิดเผย เมื่อเราหลับตาแล้วมันไม่มืด…

เมื่อเราปฏิบัติธรรม จนใจเราละเอียดถูกส่วนนิ่งแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ เราจะอัศจรรย์ใจเพิ่มขึ้นทุกครั้ง เพราะใจจะเปลี่ยนสภาวะจากหยาบไปสู่สภาวะที่ละเอียดกว่า จากไม่บริสุทธิ์…  ไปสู่ความบริสุทธิ์ จากบริสุทธิ์น้อย…  ไปสู่บริสุทธิ์มาก  เราจะเห็นเส้นทางแผนผังชีวิตของเราซึ่งมีมาแต่ดั้งเดิม คือ เห็นกายในกาย  เวทนาในเวทนา  จิตในจิต  ธรรมในธรรม ของชีวิตภายในซึ่งรวมอยู่ในกลางกาย เราจะเห็นไปตามลำดับ  โดยมีดวงธรรมเป็นจุดเริ่มต้น  อยู่รวมกันในที่เดียว  แต่ว่าเป็นคนละอย่าง เหมือนตา หู จมูก ปาก รวมอยู่บนใบหน้า แต่เรียกคนละอย่าง  เพราะมีคุณสมบัติที่ไม่เหมือนกัน จากดวงธรรมภายใน  ก็เห็นกายภายในไปตามลำดับ ไม่ช้าก็จะเห็นพระตถาคต  ดังพุทธดำรัสว่า  “ผู้ใดเห็นธรรม  ผู้นั้นชื่อว่า  เห็นเราตถาคต “ 1 เมษายน พ.ศ. 2544

การฝึกใจให้หยุดนิ่งเป็นหน้าที่อันยิ่งใหญ่สำหรับทุกๆชีวิตและเป็นงานที่แท้จริงของมวลมนุษยชาติ ตลอดจนสรรพสัตว์ทั้งหลาย  เพราะเป็นวิธีเดียวเท่านั้นที่จะขจัดความสงสัย เกี่ยวกับเรื่องราวความเป็นจริงของสรรพชีวิตให้หมดสิ้นไปได้ และเป็นวิธีเดียวที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ ทรงปฏิบัติเพื่อให้เกิดความรู้แจ้งเห็นจริง ในสรรพสิ่งและสรรพสัตว์ทั้งหลาย 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2541

นึกไม่ออกก็ไม่เป็นไร เอาใจนิ่งเฉย ๆ เพราะการนึกออกนี่ บางคนก็นึกได้น้อย บางคนก็นึกได้ปานกลาง นาน ๆ จึงจะเห็นสักคน นึกได้มากถึง 80 – 90%คล้าย ๆ กับซีร็อก (Xerox)หรือก็อปปี้ (Copy) ภาพดวงแก้ว เข้าไปไว้ข้างในเลยนาน ๆ จะเจอสักคนหนึ่ง นั่นก็เป็นเพราะว่า เขาได้เจริญสมาธิภาวนา สั่งสมบุญมาหลายภพหลายชาติ บุญเก่าเขาตามมา พอมาตรึกระลึกนึกถึงดวงใส เขาก็นึกได้ง่าย เห็นได้ชัดเจน นั่นถือว่า เป็นอสธารณะ เฉพาะบุคคลนะลูกนะ 22 เมษายน พ.ศ. 2545