ลูกทุกคนเป็นผู้มีบุญมาแต่ปางก่อน ปัจจุบันก็สั่งสมบุญ เหลือเพียงว่า เราไม่ให้โอกาสบุญเก่ากับบุญใหม่มาเชื่อมกัน ที่ศูนย์กลางกาย ฐานที่ 7 อย่างจริงจัง จึงทำให้เรายังทำไม่ได้ต่อเนื่องตลอดเวลา เมื่อวันเวลาที่เหลืออยู่มีจำกัด ความตายไม่มีนิมิตหมาย ย่อมเป็นเครื่องเตือนใจเราว่า เราจะประมาทในการดำเนินชีวิตไม่ได้ จะชะล่าใจว่า เรายังแข็งแรงอยู่ มีเวลาเหลือเฟือก็ไม่ได้ หรือจะห่วงแต่งานหยาบอย่างเดียว โดยไม่ห่วงงานละเอียด (การปฏิบัติธรรม) ก็ไม่ได้ จะต้องทำทั้งสองอย่างให้สอดคล้องกัน เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แล้ววันแห่งชัยชนะก็จะเป็นของลูกทุกคน
4 มีนาคม พ.ศ. 2551
