ถ้าหากเราตรึก เรานึกเรื่อยๆ ผูกสมัครรักใคร่ในวิชชาธรรมกาย เห็นพระในตัวบ่อยๆ หนักๆ เข้า เดี๋ยวจะคล่องเอง ถ้าเราตรึกตลอดเวลา เวลาเรานั่งจะง่าย แล้วทำต่อไปได้อย่างสบายๆ จะดูว่า เรารักที่จะศึกษาวิชชาธรรมกายจริงแค่ไหน ให้เราดูว่า เวลาอยู่นอกห้อง เราเอาใจจรดกลางไว้ตลอดเวลาหรือเปล่า
